`Ο Στίφτερ, ο ανατολικός, είχε το εξαίρετο ταλέντο να διακρίνει την ενότητα, να βιώνει εκείνη τη μυστηριώδη γνώση του περασμένου και της ανυπαρξίας του μεμονωμένου. Ωστόσο, όσο καθαρά κι αν βλέπει το πεπαιδευμένο μάτι του, μάτι ζωγράφου, τείνει πάντα να βλέπει πέρα από τις μεμονωμένες μορφές το ενιαίο του κόσμου, πέρα από τη σύγχυση, την αρμονία. Αδύνατη θα ήταν σ` ένα καλλιτέχνη του είδους του Στίφτερ κάθε υπερβολή στην παρουσίαση του ατομικού, μεμονωμένου, αδύνατη κάθε καρικατούρα. Αντιθέτως, όταν ο Στίφτερ υπερβάλει καμιά φορά, όταν ο ιδεαλισμός του παραχαράζει την εικόνα της ζωής εξωραΐζοντάς την, το κάνει πάντα προς την αντίθετη πλευρά, επικαλύπτοντας τις διαμάχες, απαλύνοντας τις μεμονωμένες μορφές, τονίζοντας περισσότερο το όλον, την τάξη, την αρμονία`. Δεν είναι βέβαιο, αν αυτά τα λόγια του Χέρμαν Χέσσε εξηγούν επαρκώς τον σημερινό ενθουσιασμό των ανθρώπων της λογοτεχνίας και των αναγνωστών για τον Άνταλμπερτ Στίφτερ. Ο ενθουσιασμός όσων τον διάβασαν είναι όμως αναμφισβήτητος.
Στο `Αβδίας`, την πρώτη απ` τις δυο νουβέλες του Στίφτερ που περιέχονται σε τούτο το βιβλίο ο συγγραφέας μας οδηγεί απ` τη φλογερή Σαχάρα στα βουνά του Άτλαντα κι από κει σε μια ξεχασμένη γωνιά της Ευρώπης, ακολουθώντας την περιπλάνηση του Εβραίου εμπόρου, τοκογλύφου και πολεμιστή Αβδία, τη δόξα, την καταστροφή και το μοναχικό τέλος του.
Στη δεύτερη νουβέλα, `Απ` τον βαυαρικό δρυμό` είναι η φύση που απειλητική, τρομακτική, όμορφη κυριαρχεί με τους δικούς της νόμους και γίνεται το μέτρο των πραγμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]