Δύο αιώνες μετά την έκδοσή της, η Φαινομενολογία του πνεύματος δεν έχει πάψει να αναγνωρίζεται ως βιβλίο-σταθμός στην ανάπτυξη της σκέψης του Χέγκελ, αλλά και ως ένα από τα κορυφαία έργα της νεότερης ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Σχεδιάστηκε ως εισαγωγή στο εγελιανό σύστημα και είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αναγκαία ανοδική πορεία της συνείδησης από το επίπεδο της άμεσης γνώσης, μέσω μιας αλληλουχίας αρνήσεων και νέων μορφών, μέχρι «το σημείο της αυθεντικής επιστήμης του πνεύματος», εκεί όπου αίρεται κάθε επίφαση ετερότητας και το φαινόμενο εξισώνεται με την ουσία.
Ο συλλογικός αυτός τόμος φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως εισαγωγή στη μελέτη της Φαινομενολογίας. Διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι μελετητές εκθέτουν τις κύριες ιστορικές και συστηματικές της διαστάσεις, παρακολουθώντας μάλιστα τη δομή της βήμα προς βήμα, με κείμενα που αντιστοιχούν σε αδρές γραμμές στα δικά της κεφάλαια. Έτσι προσεγγίζονται ερμηνευτικά οι κεντρικές έννοιες και θεματικές του βιβλίου: ανάμνηση, διαλεκτική, συνείδηση, αυτοσυνείδηση, Λόγος, πνεύμα, δίκαιο, ιστορία, θρησκεία, απόλυτη γνώση. Το αποτέλεσμα είναι ένα συλλογικό εγχείρημα ερμηνείας και σχολιασμού της Φαινομενολογίας του πνεύματος, το οποίο ενδιαφέρει τόσο τον ειδικό ή τον μαθητευόμενο φιλόσοφο όσο και τον ερασιτέχνη αναγνώστη που αναζητεί ένα στήριγμα στη μελέτη αυτού του δύσβατου αλλά σημαδιακού κλασικού κειμένου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
