(. . .) Η θεματολογία του είναι ευρύτατη, με μια προτίμηση στο φανταστικό και στο υπερφυσικό, γι` αυτό και θεωρείται από πολλούς πρόδρομος του Πόε και πατέρας του φανταστικού διηγήματος. Τον ενδιαφέρει το ασυμβίβαστο της Τέχνης με την επίγεια καθημερινή ζωή, η ουτοπία του έρωτα αλλά και κάθε είδους «αντισυμβατική» συμπεριφορά. Στα δυο διηγήματα που περιλαμβάνονται εδώ το κοινό σημείο αναφοράς είναι η άλλη μεγάλη αγάπη του Χόφμαν: η μουσική.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
