(...) Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο πως για να μπορέσει το Τ`άι Τσι να έχει μια πραγματική σχέση με τη ζωή των ανθρώπων έπρεπε να αποβάλλει την εξωτική του εικόνα και να υποστεί κάποιες μεταβολές. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε στην Ευρωπαϊκή Σχολή Τ`άι Τσι Τσ`ουάν όπου δόθηκε έμφαση στο να επιτρέψουμε στην τέχνη να αναπτυχθεί φυσικά και να είναι αληθινή απέναντι στον χώρο που ρίζωσε, ενώ ταυτόχρονα διατηρήθηκε η κεντρική φιλοσοφία σαν μια καθοδηγητική γραμμή που πληροφορεί την πρακτική. Η κουλτούρα του κάθε τόπου, οι κλιματολογικές συνθήκες, η γεωγραφία ακόμα και η πολιτική και κοινωνική ιστορία, κάθε τι, παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της πρακτικής σε κάθε χώρα. Απ` αυτή την άποψη η Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευνοημένη. Για παράδειγμα η εξάσκηση μπορεί να γίνει σε ανοιχτό χώρο το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου κι έτσι η επαφή με τα δέντρα και τα φυτά, τη γη και το φως -που είναι τόσο σημαντική για την άσκηση- είναι ευπρόσιτη και άμεση. Κάτι που κατά πολύ διαφέρει από την άσκηση σε υπερθερμαινόμενες και αποπνικτικές αίθουσες. Με την πάροδο του χρόνου είδα πως η τέχνη του Τ`άι Τσι, εκτός από τη βοήθεια που δίνει στην προώθηση της αρμονίας και της ευημερίας, πρόσφερε στους έλληνες ασκούμενους τα μέσα για να εδραιώσουν μια βαθιά σύνδεση με το χώμα και το τοπίο τους. Αυτό θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό σε μια εποχή πιθανής οικολογικής καταστροφής όπως η σημερινή. Το να μάθει κανείς να νοιάζεται για το σύστημά του και ταυτόχρονα να ανακαλύπτει την ευαισθησία που τον φέρνει σε κοινωνία με το φυσικό περιβάλλον, φαίνεται πως είναι η βάση που χρειάζεται για να ξεκινήσουμε τη θεραπεία της βίας που η ανθρωπότητα επιδεικνύει στη φύση. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]