Είναι αρκετή ώρα πια που το τραίνο έχει περάσει τη σιδερένια γέφυρα του Ισθμού και διασχίζει τώρα τα περιβόλια με τα λεμονοπορτόκαλα της Κορινθίας.
Η Μαρία ανοίγει τα μάτια της. Είναι ζαλισμένη λίγο και ενοχλείται από το φως μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής ημέρας. Ξανακλείνει τα μάτια της για να συνειδητοποιήσει κάτω από το προστατευτικό σκοτάδι των βλεφάρων της την ημερομηνία, την τοποθεσία και την αιτία που βρίσκεται εδώ. Σαν ακόμα μέσα σε όνειρο ακούει τη φωνή του πλανόδιου πωλητή, που πλησιάζει και με μισόκλειστα μάτια ψάχνει την τσάντα της για τα χρήματα. Έχει κιόλας έτοιμο το αντίτιμο, όταν αυτός παρουσιάζεται στο διάδρομο και δέχεται στην ανοιχτή παλάμη της το πλαστικό κυπελλάκι με τον καφέ και το βουτυρωμένο ψωμάκι με το τυρί. Ύστερα μόνη, καθώς η φωνή του απομακρύνεται στην αντίθετη διεύθυνση, γεύεται την πρώτη ρουφηξιά από καφέ και την πρώτη δαγκωματιά ψωμιού στο στόμα της. [...]