Τον όρο σχιζοφρένεια εισήγαγε στην ψυχιατρική νοσολογία ο Οϊγκέν Μπλόυλερ το 1911. Έναν αιώνα μετά, το βιβλίο του Ζαν Γκαρραμπέ `Η σχιζοφρένεια` - 100 χρόνια για να κατανοήσουμε μας εξιστορεί τις περιπέτειες αυτής της έννοιας-όρου στον αιώνα που ακολούθησε, σε συνάρτηση με το ιατρικό, επιστημονικό, πολιτισμικό, συνάμα δε φιλοσοφικό, κοινωνικοπολιτικό, θρησκευτικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο. Κατά την άποψη του συγγραφέα, μόνο έτσι μπορεί `να κατανοήσει κανείς πώς τίθενται σήμερα τα ζητήματα του νοσολογικού ορισμού της συγκεκριμένης ομάδας των ψυχώσεων, των σύγχρονων θεωριών που προτείνονται για να εξηγήσουν τη γένεσή τους, των θεραπευτικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται, των αποτελεσμάτων και του κόστους τους και, τέλος, των στάσεων της κοινωνίας απέναντι στα άτομα που υποφέρουν από αυτές τις διαταραχές`. Είναι προφανές ότι τα ζητήματα αυτά αφορούν όχι μόνο τους ειδικούς αλλά και τους ίδιους τους αρρώστους, τις οικογένειές τους, όπως και τους υπεύθυνους των κοινωνικών-υγειονομικών φορέων και λοιπών αρχών. Ζητούμενο των καιρών και ζητούμενο της φαινομενολογικής ψυχοπαθολογίας είναι η `προσπάθεια κατανόησης του τι `είναι` η σχιζοφρένεια για το θύμα αυτής της υπαρξιακής δοκιμασίας`. Ο συγγραφέας έχει επίγνωση των αλλαγών στις θεωρίες, τις πρακτικές και, φυσικά, τις ορολογίες. Βρισκόμαστε στο 2011, και όλα δείχνουν πως η εγκατάλειψη του όρου είναι επί θύραις. Οι σχετικές συζητήσεις εντείνονται στο πλαίσιο των σύγχρονων νοσογραφικών προβληματισμών και ενισχύονται από τις πολιτικές που στοχεύουν στην καταπολέμηση του στίγματος της νόσου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]