Έχει γίνει μόδα ορισμένοι ιστορικοί, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι και άλλοι να ασκούν αξιωματικά μιαν επιδερμική κριτική στη λαογραφία, χρησιμοποιώντας μονότονα τα ίδια πάντα τετριμμένα, κυριολεκτικά έωλα επιχειρήματα, αγνοώντας (ηθελημένα ή όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) την ιστορία και προπάντων τη διαδρομή της επιστήμης αυτής ιδίως στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου έχει εκφράσει με διάφορους τρόπους την ανάγκη να γίνει ένας επιστημονικός διάλογος για να διευκρινιστούν πολλές παρεξηγήσεις. Εντούτοις οι τιμητές της λαογραφίας επιδεικνύουν εξακολουθητικά μια διπλά αντιδεοντολογική συμπεριφορά: κωφεύουν στην πρόταση για διάλογο, αλλά εξακολουθούν να εξαπολύουν μύδρους, έχοντας κιόλας την εύνοια ενός ευρύτερου κλίματος διανοητικού, με έντονη την οσμή του επαρχιωτισμού, σνομπισμού. Η συνηγορία της λαογραφίας συζητεί την ιστορία και την ουσία της επιστήμες αυτής και τις σχέσεις της με τις συναφείς επιστήμες, στηριγμένη και στην ύλη που προσφέρει η εξέταση όσων συμβαίνουν συναφώς και σε μια πλειάδα ευρωπαϊκών χωρών. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο, όπως θα δει ο αναγνώστης, σ` αυτούς που αμφισβητούν τη λαογραφία, σαν μια πρόσκληση (ή πρόκληση) για την έναρξη επιτέλους ενός σοβαρού και καλόπιστου διαλόγου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]