Θα προβώ σε μια αποκάλυψη εξ απορρήτων: Η υπεροψία είν’ εκείνη που σώζει το δολοφόνο απ’ την τρέλα, προτού ή έπειτα απ’ τη διάπραξη του φόνου. Το υπερφίαλο της γνώσης ότι ένας άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί να επέμβει τόσο καταλυτικά στην προδιαγεγραμμένη τάξη των πραγμάτων αποτελεί το πιο μεθυστικό όραμα. Όμως, δεν πρόκειται για μια αίσθηση διάρκειας. Πρόκειται μόνο για μια αίσθηση περαστική σαν αστραπή, καθοριστική σαν σφαίρα. Το άγγιγμα, λέω, ναι, με το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Αυτό είναι όλο. Ή μάλλον αυτή είναι η υπόσχεση. Η γοητεία. Η υπόσχεση ότι θ’ ανακαλύψει, οποιοσδήποτε το επιχειρήσει, τις αξεπέραστες δυνατότητές του. Πρόκειται για τρομακτικό ψέμα, λόγω του ότι προσεγγίζει θωπευτικά την αλήθεια.

"Έξοχη σύλληψη ποντοπόρου φαντασίας, που προικίζει την γλυπτοθήκη της σύγχρονης δημιουργικής πρόζας με έναν σπάνιας πειστικότητας χαρακτήρα, τον Τάκη Σταυρόπουλο, και έναν ανεπανάληπτο ρόλο καριερίστα, εκείνον του Κάρολου Λαμπριανού, μία συγγραφική νέα γη και ένας νέος συγγραφέας, ο Αλέξανδρος Ασωνίτης, που καταπλήσσει και καθιερώνεται με το πρώτο του κιόλας βιβλίο."
Κώστας Βουκελάτος, "Ιχνευτής".