Η αναγκαιότητα ευκρινούς πολιτικής φυσιογνωμίας της σύγχρονης Δεξιάς πηγάζει από το ενδεχόμενο να κληθεί σύντομα να επιλύσει μείζονα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί κατά τη μακρόχρονη επιβολή ενός καθεστώτος με χίλια πρόσωπα. Ενός καθεστώτος που άρχισε την πολιτική του αναρρίχηση με μελοδραματικές λαϊκιστικές κορώνες και επιληπτικές κρίσεις αντιαμερικανισμού και αντιευρωπαϊσμού, για να μεταλλαχθεί σταδιακά μέσα από συνεχείς χαμαιλεοντικές παραλλαγές και συμπεριφορές αμοιβάδας, σε ένα ξενέρωτο εξουσιαστικό συνονθύλευμα με κύρια χαρακτηριστικά τα λεκτικά και ιδεολογικά σαρδάμ, κάτω από τα οποία υποκρύπτονται οι υποθαλάσσιες υφαλοκρηπίδες της διαπλοκής και του παρασιτισμού, το χρηματιστηριακό "πάρτα όλα", οι μίζες του αιώνα και η ιδιοσυγκρασία του Χατζηαβάτη, ως πρότυπα διαχείρισης των εσωτερικών και εξωτερικών μας υποθέσεων. [...]

(από την πρώτη ενότητα του κειμένου, "Η διαφθορά της εξουσίας")