Οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν ζωτικό ψυχολογικό χώρο, μέσα στον οποίο ο νέος άνθρωπος, από τη γέννηση και κατά την ανάπτυξή του διαμορφώνει την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά του. Η συγγνώμη ως ψυχολογική και ηθική διάσταση και διαδικασία συμβάλλει αποφασιστικά στο να αποκαθίστανται οι διαταραγμένες σχέσεις και να θεραπεύονται οι οδυνηρές συνέπειες της εχθρότητας και μνησικακίας στην ψυχική ζωή. Στην παρούσα μονογραφία επιχειρείται μια ψυχοπαιδαγωγική προσέγγιση της συγγνώμης με βάση την υπάρχουσα ερευνητική βιβλιογραφία, επικεντρώνοντας πιο πολύ το ενδιαφέρον στη φιλοσοφική θεώρηση, την ψυχολογική διαδικασία και την ανάπτυξη της συγχωρητικότητας στο παιδί και τον έφηβο. Παρουσιάζονται ακόμη τα δεδομένα της εμπειρικής έρευνας για τη σχέση της συγγνώμης με την προσωπικότητα, καθώς και για το ρόλο της στη Συμβουλευτική και την Αγωγή. Ως επίμετρο παρατίθενται βασικές θέσεις της Αγίας Γραφής και της Ορθόδοξης Παράδοσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]