[...] - Στο βιβλίο αυτό, παραθέσατε, μ` ένα προσωπικό κριτήριο, τα ζωγραφικά και τα σκηνογραφικά σας έργα, το ένα απέναντι στο άλλο. Τι διηγούνται;
-Την αληθινή τους ιστορία, Και μέσα από αυτήν, βέβαια, προκύπτει ο βαθύτερος συσχετισμός που έχουν. Μεταφέρουν εικόνες, το ένα στο άλλο, και πολύ συχνά υπάρχει αντιστοιχία απόλυτη. Μπορεί κάτι που ζωγράφιζα όταν ήμουν νέος, να το βρίσκω σ` ένα έργο δύο δεκαετίες μετά. Είναι ο τρόπος να μεταφέρω τη ζωγραφική μου σ` ένα εφαρμοσμένο είδος, όπως είναι η σκηνογραφία δεν κάνω θέατρο, κάνω ζωγραφική που περνά στο θέατρο.
- Στη λογική ωστόσο του βιβλίου, δεν υπάρχει χρονολογική σειρά.
- Ναι, βέβαια, γιατί αυτό που μ` ενδιαφέρει, είναι να γίνει αισθητή στον αναγνώστη η πλαστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα σκηνικά και τα έργα ζωγραφικής. Αυτή η έκδοση τέχνης σχεδιάστηκε, ώστε να είναι ένα αντικείμενο - βιβλίο, ωραίο να το κοιτά κανείς, να το ξεφυλλίζει! Επίτηδες ανακάτεψα τα έργα ώστε να εξαφανιστούν οι ημερομηνίες και να προβληθούν οι εσωτερικές σχέσεις και η αλληλουχία ανάμεσα σε σχέδια που έγιναν στη δεκαετία του `60 και σε έργα του 2003.
[...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου, απόσπασμα από μία συνέντευξη στην Άννα Γριμάνη)