Θαυμαστής και λάτρης της κριτικής σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, αυτό το πολυτάλαντο, παθιασμένο πνεύμα του τέλους της Βικτοριανής Εποχής, ο ιδιοφυής, ιρλανδικής καταγωγής Όσκαρ Ουάιλντ αναπτύσσει, μέσα από κείμενα σε μορφή διαλόγου, τα «πιστεύω» του για τη σπουδαιότητα της Ομορφιάς και της Τέχνης, όπου, σαν άλλος Σωκράτης, αναλύει και υπερασπίζεται τις ιδέες του με υψηλού επιπέδου διαλεκτική δεινότητα, ιδιοφυή λόγο και σαρκασμό αντάξιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου. Μερικές από τις θέσεις του: Το κοινό είναι υπερβολικά επιεικές. Συγχωρεί τα πάντα, εκτός από τη μεγαλοφυΐα. Οι καημένοι οι κριτικοί καταντούν ρεπόρτερ στο Πταισματοδικείο της Λογοτεχνίας και χρονικογράφοι των εγκληματιών της Τέχνης. Τα απομνημονεύματα γράφονται συνήθως από ανθρώπους που είτε έχουν χάσει πλέον τη μνήμη τους, είτε δεν έχουν κάνει ποτέ στη ζωή τους κάτι αξιόλογο. Κάθε σπουδαίος έχει τους μαθητές του, από τους οποίους ο Ιούδας είναι εκείνος που του γράφει και την αυτοβιογραφία. Η Ποιητική του Αριστοτέλη δεν είναι το τέλειο έργο σε μορφή, επειδή είναι κακογραμμένο, όμως το ύφος και ο χειρισμός του θέματος το κάνουν τέλειο. Ο Πλάτων είναι ο πρώτος που ξύπνησε στην ψυχή του ανθρώπου την επιθυμία που δεν έχει ικανοποιηθεί. Ποιος άλλος εκτός από τους Έλληνες θα μπορούσε να αναλύσει την Τέχνη τόσο καλά; Υπάρχουν τόσοι Άμλετ, όσοι και οι μελαγχολίες. Έχουμε περισσότερα να μάθουμε από τον αμαρτωλό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]