Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (43 π.Χ.-8 μ.Χ.) είναι χρονολογικά οψιμότερος σε σχέση τόσο με τους ρωμαίους ερωτικούς και νεωτερικούς ποιητές όσο, ακόμη περισσότερο, και με τους έλληνες ελεγειακούς των αρχαϊκών και ελληνιστικών χρόνων. Έχοντας ο ίδιος βρεθεί αντιμέτωπος μ` ένα ποιητικό είδος που είχε φθάσει στην ωριμότητά του και που, μέσα στη φορμαλιστικά οριοθετημένη ζώνη του, είχε δοκιμάσει όλες σχεδόν τις τονικότητες της ερωτικής έκφρασης, ο Οβίδιος γνώριζε καλά ότι οι αναγνώστες του ήταν ήδη μυημένοι σ` έναν καλά επεξεργασμένο κώδικα με αναγνωρίσιμους κοινούς τόπους, τυπικά ερωτικά σενάρια και με μια συμβατική ερωτική ρητορική.
Τη συμπτωματολογία της επιγονικότητας - οψιμότητας, όπως αυτή αποτυπώνεται στο corpus των ελεγειών της δεύτερης έκδοσης των Amores, τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις της σε ερωτογραφικό και σε μεταποιητικό επίπεδο έχει στόχο να εξετάσει η ανά χείρας διατριβή. Ο ερμηνευτικός σχολιασμός των ελεγειών στην παρούσα εργασία αναζητεί σταθερά τον ποιητή που μετέτρεψε τη χρονολογική του οψιμότητα- επιγονικότητα σε πλεονέκτημα, με την έννοια ότι κατέστησε τον διακειμενικά υπερ-κορεσμένο λόγο των Amores μια συστηματική μεταγλώσσα, η οποία σχολιάζει και, σχολιάζοντας, αποκαλύπτει σε "κοινή θέα" τους ιδεολογικούς, γραμματολογικούς και αισθητικούς μηχανισμούς που συγκρότησαν τον "κλασικό" ερωτικό λόγο της ρωμαϊκής ελεγείας.