`Κι αυτή την τεράστια ευθύνη δεν την ξεχνούσα ούτε στιγμή. Υποτάσσοντας το καθετί στη ζωή μου στον Μεγάλο Σκοπό. Στη `Μεγάλη Υπόσχεση`, όπως την είπε ο Άγγελος. Έχοντας μπει σ` αυτό το `Παράξενο Παιχνίδι`, όπως τιτλοφορούσε εκείνο το βιβλίο του για την Αντίσταση ο Ροζέ Βαγιάν.
Ήταν το παιχνίδι που έκανε και την υπόσχεση παράξενη. Γιατί ήταν υπόσχεση, πρώτα-πρώτα, προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Που προϋπέθετε τη δική μας συμμετοχή, χωρίς κανένας να μας εγγυάται τίποτα. Υπόσχεση και προς τους άλλους, που επίσης προϋπέθετε να υποσχεθούν και στους εαυτούς τους, μπαίνοντας σ` αυτό το παιχνίδι με την αβέβαιη προοπτική`.
Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν και `Από τον Νοέμβρη στον Δεκέμβρη`. Ανάμεσα σε δυο εκρήξεις της νεολαιίστικης οργής, με απόσταση μιας βιολογικής γενιάς η μια από την άλλη, εφτά πρόσωπα, που βρέθηκαν να συμπορεύονται στα χρόνια που ακολούθησαν την Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, συναντιώνται και πάλι, τον Δεκέμβρη του 2008.
Έχουν μεσολαβήσει τόσο και τόσα κι οι διαδρομές έχουν αποκλίνει, οι ελπίδες έχουν πάψει από καιρό να τέμνονται. Τα παλιά οράματα κάποιων έχουν ξεθωριάσει. Κάποιων άλλων, λες και δεν τα άγγιξε ο χρόνος!
Μια γενιά αναλογίζεται τους δρόμους που βάδισε. Και αναμετριέται με τις επιλογές της...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]