`Πάντ` ήν προς καλού, και προσευχή και μελέτη και υμνωδία, και πάντων διαφερόντως της ιεράς θυσίας η τελετή και μυσταγωγία`.
Η κοινή προσευχή ως ευχαριστία και δοξολογία του Τριαδικού Θεού εν εκκλησία και ευπρεπής ύμνος, ο τω μόνω ποιητή και δημιουργώ και βασιλεί των όλων Θεώ αναπεμπόμενος`, αλλά και η κατ` ιδίαν ως `εις το ταμιείον` γινόμενη και από το μυστικό τόπο της ανθρώπινης καρδιάς καθαρά, ειρηνική, αμετεώριστος και απαθής ανάβαση και ομιλία του νου προς το Θεό, έχουν χαρισματικό χαρακτήρα και συνιστούν τις δύο όψεις της βιβλικώς, πατερικώς και λειτουργικώς επιβεβαιούμενης αδιαλείπτου λατρείας. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]