Το χαμένο Δουλίχιον είναι μόνον η υφαλοκορφή του μεγάλου προβλήματος της ομηρικής γεωγραφίας. Τα μισά, σχεδόν, ομηρικά τοπωνύμια στην αρχή της ιστορικής αρχαιότητας είχαν ήδη χαθεί. Οι αρχαίοι Έλληνες τα αναζητούσαν, τα «έβρισκαν», τα διεκδικούσαν και τα απένεμαν με την ευκολία που οι σημερινοί Επτανήσιοι κάνουν το ίδιο με την Ιθάκη του Οδυσσέα. Τι επιπτώσεις είχε άραγε αυτό στην τελική διαμόρφωση της «Ομηρικής» Γεωγραφίας; Τι επιπτώσεις είχε στο ομηρικό ζήτημα και την κατανόηση (ή παρανόηση) της προϊστορίας μας; Μπορούμε τώρα, και με ποιον άραγε τρόπο, να ανασυνθέσουμε τον σπαραγμένο ομηρικό κόσμο; Ερευνώντας υπεύθυνα, σοβαρά και επιστημονικά το ζήτημα της επικής Ζακύνθου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αίνιγμα, που δείχνει πόσο πιο συναρπαστική από τη φαντασία μπορεί να είναι κάποτε η ανθρώπινη ιστορία...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]