Η μεγάλη τόλμη στη «Νεκρή Βασίλισσα» και το δραματικό εύρημα που ανανεώνει τα συνηθισμένα ελατήρια του φόνου είναι που ο συγγραφέας δε γύρεψε τις ρίζες της φονικής απόφασης στο κρατικό συμφέρον, μηδέ στην πολιτική φιλοδοξία, μηδέ στην εκδίκηση - αλλά στην κόπωση, στην αδιαφορία και στον κόρο του Βασιλιά Φερράντε, δηλαδή σε μια κλίμακα από συναισθήματα και συνειδησιακές καταστάσεις που θα τις έπαιρνες για καθησυχαστικές (. . .).
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
