ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Νύχτες μακρόσυρτες του Αυγούστου
με το φεγγάρι, με τη σκοτεινιά
έπειτα έρχεται η κίνηση της μέρας
σκεπάζοντας τον θόρυβο της θάλασσας.

ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ

Παίρνω από χάμω ένα κομμάτι ψωμί
ακόμα φρέσκο, από κάποιον χορτάτο πεταμένο
το φιλώ όπως έκανα παιδί, το σταυρώνω
προσέχοντας να μη με δει κανείς
το ακουμπώ ψηλά σ` ένα περβάζι.
Είχα καιρό να θυμηθώ
πώς φώλιαζε στα σωθικά η πείνα
πώς άπλωνε σαν αχόρταγο χταπόδι
σ` όλα τα σπλάχνα τα πλοκάμια της.
Παίρνω από χάμω ένα κομμάτι ψωμί
από κάποιον χορτάτο πεταμένο
κι εγώ χορτάτος από χρόνια τώρα.

ΔΥΟ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Μια διαδήλωση τότε αναστάτωνε την πόλη
μ` ένα καινούργιο σύνθημα ανάμεσα στα γνωστά:
"Εμπρός για τη δημοκρατική ασχήμια".
Μετά από πέντε χρόνια μια διαδήλωση
ακόμη μεγαλύτερη, πιο μαχητική
καλούσε να στρατευτούμε μ` ένα μονάχα σύνθημα:
"Εμπρός για τη υποχρεωτική ασχήμια".

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ

Ήδη από χρόνια πριν φαινόταν παλιομοδίτικο
να μιλάς για εξόριστους στα ξερονήσια
που αργοπεθαίνουν στην κόλαση της πέτρας
με γύρω το συρματόπλεγμα της θάλασσας.
Το αναθυμάμαι σήμερα που πλήθη ανθρώπων
ορέγονται τα ίδια γυμνά νησιά
για τη ζεστή τους πέτρα που αναδίδει φως
για τη δική τους θάλασσα με το ελεύθερο γαλάζιο
για όσα πιστεύουν πως θα ζήσουν σ` έναν παράδεισο
για δεκαπέντε, είκοσι το πολύ, μέρες διακοπών.
Ακόμα και το πέρασμα από την κόλαση
στον παράδεισο είναι υπόθεση συνθηκών.

ΤΑ ΔΥΟ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Το ποίημα μιλώντας για τη ζωή
την τύλιγε με λέξεις, την έδενε
ήθελε γι` ατέλειωτους αιώνες
σαν άγαλμα να την καθηλώσει
μες στα μέτρα του.

Η ζωή ακούγοντας το ποίημα
το τύλιγε με φωσφορίζουσα άμμο
το πέτρωνε, του έσπαγε τα μέλη
το έκανε κινούμενο άγαλμα
μες στο χρόνο.