[...] Το έργο του Λίμα Μπαρέτο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους συγχρόνους του. Ζούσε κι έγραφε σ` έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο των άλλων λογοτεχνών. Περιγράφει την άγνωστη πραγματικότητα, η οποία έχει φανταστικές διαστάσεις. Λέει αυτό που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να δουν. Και η γλώσσα του είναι αλλιώτικη, είναι η γλώσσα των περιθωριακών συνοικιών και των μπαρ όπου σύχναζε. Το ύφος του είναι απαλλαγμένο από κάθε προσπάθεια να επιδείξει στιλ, καλαισθησία, ανωτερότητα· είναι ξερό και αιχμηρό -ο καθημερινός λόγος των Βραζιλιάνων, τον οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι μοντερνιστές.

Οι πρωταγωνιστές του είναι οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι απροσάρμοστοι, οι μαύροι, οι εργάτες, οι γυναίκες, οι οραματιστές, οι άγνωστοι. Υπάρχουν και οι "γνωστοί": οι πλούσιοι, οι πολιτικοί, οι τιτλούχοι, οι δόκτορες, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι στρατιωτικοί. Σε μιαν ανάλυση που θα τη ζήλευαν πολλοί κοινωνιολόγοι.

Ο Λίμα Μπαρέτο θα αρχίσει να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό της Βραζιλίας μόνο τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του.

Το διήγημα του "Η νέα Καλιφόρνια" ("A nova Califοrnia") δημοσιεύτηκε το 1915. Ο ίδιος το επέλεξε για να τυπωθεί στο βιβλίο του "Το θλιβερό τέλος τον Πολύκαρπου Κουαρέσμα", σε παράρτημα μαζί με άλλα έξι διηγήματα που θεωρούνται τα καλύτερα του.

(από τα προλεγόμενα του βιβλίου)