«...Κι ήταν εκεί έξι στάμνες πέτρινες, βαλμένες όπως συνηθίζεται προς καθαρισμό των Ιουδαίων, που χωρούσαν από δύο ή τρία μέτρα. Τους λέει ο Ιησούς: `Γιομίστε τις στάμνες νερό`. Και τις γιόμισαν ώς απάνου. Και τους λέει: `Βγάλτε τώρα και πηγαίνετε τ` αρχιτράπεζου`. Και του πήγαν. Και σαν δοκίμασε ο αρχιτράπεζος το νερό το καμωμένο κρασί και δεν ήξερε από πού ήταν (όμως οι δούλοι τό `ξεραν που `χανε βγάλει το νερό), φωνάζει τον γαμπρό ο αρχιτράπεζος και του λέει: `Κάθε άνθρωπος πρώτα βάζει το καλό κρασί, και σαν μεθύσουν, το χειρότερο, εσύ φύλαξες ώς τώρα το καλό κρασί`». (...)

Ωστόσο, ο Πάλλης ήταν μια μεγάλη μορφή. Διανοούμενος προικισμένος με πολλά χαρίσματα. Ποιητής, γλωσσολόγος, κριτικός, φιλόλογος που ήξερε καλά όχι μόνο την αρχαία ελληνική και τη γραμματολογία της, μα και την ευρωπαϊκή γραμματολογία. Άνθρωπος του σπουδαστηρίου κι όμως, όσο κι αν το Λίβερπουλ είναι η δεύτερη πατρίδα του, τον μάγευαν τα ελληνικά βουνά. Τίμιος και ιδεολόγος, τύπος καλλιεργημένου αστού. Στάθηκε πάντα τζέντλεμαν, όσο κι αν πολλές φορές η σάτιρά του ξέσκιζε σάρκες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]