Καμία ίσως άλλη τέχνη δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον της φιλοσοφίας στη νεωτερικότητα τόσο όσο η μουσική. Για τους διαφωτιστές υπήρξε άλλοτε ηχητικό παιχνίδι, ακατανόητο μολονότι ευχάριστο, άλλοτε οικουμενική γλώσσα της καρδιάς· για ορισμένους ιδεαλιστές προνομιακή τέχνη της ανθρώπινης εσωτερικότητας, για κάποιους άλλους ηχητική αποκάλυψη της συμπαντικής αρμονίας, ενίοτε και του ίδιου του μεταφυσικού θεμελίου του κόσμου· οι ρομαντικοί έχρισαν τη μουσική πότε όργανο της φιλοσοφίας, πότε αληθινή θρησκεία, απελευθερωμένη από τα δεσμά του δόγματος και της θεολογίας, καταφύγιο ποιητικής απόδρασης από την πεζότητα του πραγματικού κόσμου· ο θετικισμός διέγνωσε στη μουσική ένα καλό παράδειγμα αντιμεταφυσικής αυτάρκειας και η φιλοσοφία της ζωής την έκφραση των βαθύτερων μυστικών της· η μουσική υπήρξε πεδίο εφαρμογής και αναζωπύρωσης ξεχασμένων προβληματισμών για τη φαινομενολογία και τη βασισμένη σε αυτή οντολογία, αλλά και σύμμαχος των φιλοσοφιών του νοήματος και της γλώσσας.
Οι οκτώ μελέτες που απαρτίζουν αυτό τον τόμο εξετάζουν ισάριθμους σημαντικούς σταθμούς στην νεότερη φιλοσοφική συζήτηση για τη μουσική, αναδεικνύοντας ουσιώδεις πτυχές της τελευταίας, όπως η στενή σχέση της με το συναίσθημα, τις γνωσιοπρακτικές δυνατότητες και τον κοινωνικό βίο του ανθρώπου, αλλά και προβλήματα μεταφυσικής νοηματοδότησης, οντολογικού καθορισμού και ανθρωπολογικής θεμελίωσής της.
Το βιβλίο φιλοδοξεί έτσι να αποτελέσει την πρώτη στα ελληνικά εισαγωγή στη φιλοσοφική αισθητική της μουσικής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
