Πρωταγωνιστές σ’ αυτό το τρυφερό και, συνάμα, συγκλονιστικό μυθιστόρημα είναι ο λαβύρινθος του χρόνου, τα σκιρτήματα του πρώτου έρωτα, η αγάπη, η στοργή και ο αγώνας για την υπέρβαση του θανάτου. Μια υπέρβαση που συντελείται μέσα από την αγάπη και την αργή καταβύθιση στα βάθη της μνήμης. Η συγγραφέας μας λέει ότι ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μονάχα εάν στέρξουμε να γυρίσουμε πίσω, εάν πασχίσουμε να ανακαλύψουμε τη στιγμή που μας καθόρισε κάποτε, κι έκτοτε, από φόβο ή από άγνοια ή κυνηγώντας το χρόνο αλόγιστα, αφήσαμε να χαθεί στη λίμνη της λήθης, αφήσαμε να σκεπαστεί απ’ τη σκόνη της καθημερινότητας. Με μιαν αφήγηση πολυφωνική, με ένα ύφος γεμάτο ευαισθησία και ακρίβεια, με τη χρήση ενός κινηματογραφικού μοντάζ, με πολλή μουσική στους συνδυασμούς των λέξεών της, η Μαργαρίτα Μαντά μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα που μας κάνει να σκεφτούμε εκ νέου πώς φτάσαμε, ποιοι είμαστε, πού και πώς θα εντοπίσουμε το χαμένο κέντρο του είναι μας, για να γίνουμε και πάλι βαθιά ανθρώπινοι και αληθινοί. Γ.Ι. Μπαμπασάκης

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]