Μετά το `Storytelling: Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα`, ο Κριστιάν Σαλμόν συνεχίζει εδώ την έρευνά του για τη νέα «αφηγηματική τάξη» εξετάζοντας την αινιγματική μορφή της Κέιτ Μος, παγκοσμίου φήμης μανεκέν και νέου «trash» μύθου στην εποχή του Ίντερνετ. . . Με το ισχνό κι ευκίνητο σώμα της Κέιτ Μος, μια νέα μορφή εμφανίζεται στο γύρισμα του 21ου αιώνα -η μορφή ενός υποκειμένου ιδανικού, προσαρμόσιμου σε όλες τις περιστάσεις, ικανού να επανεφευρίσκεται αδιάκοπα μέσω της σκηνοθεσίας και της αφήγησης του εαυτού του. Τι μας λέει αυτό το «μοσιανό» ιδεώδες; Ότι πρέπει να γίνουμε στρατηγοί του εαυτού μας, εμπόλεμα υποκείμενα ικανά να κάνουμε εντατική χρήση των δεξιοτήτων και των συναισθηματικών επηρειών μας, με στόχο να δίνουμε την καλύτερη δυνατή εικόνα. Ότι δεν υπάρχει άλλη σχέση με τον εαυτό μας πέρα από αυτή την εργασία αξιοποίησης, επικουρούμενη από κάθε λογής ειδικούς της προσωπικής βελτίωσης. Ότι τα άτομα δεν έχουν πια να επιλέξουν παρά ανάμεσα σε μια ανταλλάξιμη κι επομένως στιλιζαρισμένη, αναπλασμένη και «δασκαλεμένη» ζωή, και μια ζωή χωρίς στιλιζάρισμα, η οποία όμως δεν αξίζει τίποτα και την οποία δεν θέλει κανείς. Σε αυτό το δίλημμα, είμαστε όλοι αγγλίδες μανεκέν. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]