Η περιπετειώδης συγγραφή του «Προλόγου στη Ζωή», η οποία ξεκινά το 1914 και περατώνεται το 1947, καθιστά το φιλόδοξο αυτό λυρικό εγχείρημα ένα αποκαλυπτικό χρονικό των ποιητικών και ιδεολογικών αναζητήσεων του Σικελιανού σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη για την Ελλάδα εποχή. Έχοντας εσφαλμένα θεωρηθεί ως ένα ανεξέλεγκτο ξέσπασμα της πληθωρικής ιδιοσυγκρασίας του δημιουργού του, το έργο έχει, παρά τις έξοχες λυρικές στιγμές του, ελάχιστα απασχολήσει την κριτική. Η μελέτη του, εντούτοις, μπορεί να αποβεί διαφωτιστική όχι μόνο για την ιδεολογική συγκρότηση του Σικελιανού όσο, κυρίως, για τους τρόπους λειτουργίας της σε μεγάλο βαθμό αδιερεύνητης σικελιανικής ποίησης. Η λαβυρινθώδης σύνταξη, η περίπλοκα αναπτυγμένη παρομοίωση, η δεξιοτεχνική αφηγηματική οργάνωση και η ακαταπόνητη διάθεση για προσωδιακούς πειραματισμούς είναι ορισμένα από τα κύρια γνωρίσματα της ποίησης του Σικελιανού, τα οποία εξετάζει το βιβλίο αυτό, προτείνοντας παράλληλα μια νέα ανάγνωση του «Προλόγου στη Ζωή».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]