Ο αναγνώστης που για πρώτη φορά διαβάζει τις ιστορίες του Πόε, παρατηρεί αμέσως την πρωτοτυπία και την ευφυΐα τους. Ο Πόε ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος. Η ταχύτητα με την οποία μπορούσε να καταλάβει φιλοσοφικές και μεταφυσικές ιδέες ήταν τόσο αξιοσημείωτη όσο και η ικανότητά του να αφομοιώνει θεωρίες της γραμματικής, νέες τυπογραφικές μεθόδους και πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις.
Κι όμως, η πρωτοτυπία και η ευφυΐα είναι το λιγότερο απ` αυτά που προσφέρει ο Πόε στον αναγνώστη. Οι καλύτερες ιστορίες του ξεπηδούν χωρίς αμφιβολία από μια ψυχοπαθή πλευρά της προσωπικότητάς του, αλλά κι αυτό είναι λίγο, γιατί κανένας άλλος ψυχοπαθής διανοούμενος δεν έγραψε σαν τον Πόε. Είναι μάταιο να προσπαθήσουμε να τον εκτιμήσουμε με τα κριτήρια που συνήθως εφαρμόζονται στη φιλολογία: μας μεταδίδει κάτι που είναι ουσιαστικά ένας προσωπικός τρόμος και πόνος, και αντιδρούμε κατ` ουσία προσωπικά, όχι όπως αντιδρούμε στον Τολστόι και τον Τρόλοπ. Η εξυπνάδα του βέβαια ήταν απαραίτητη, γιατί, αν ο Πόε ήταν λιγότερο έξυπνος, οι ιστορίες του μπορεί να είχαν ξεπεράσει τα όρια του παραλογισμού, και να `χαν γίνει εξωφρενικές. Η λογική, η ψευδαίσθηση της λογικής, αυξάνουν την τρομαχτική τους εντύπωση.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Πόε είναι ότι μας μεταδίδει τους τρόμους του και πετυχαίνει να μας τυραννούν οι δικοί του εφιάλτες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]