Τον έχουν αποκαλέσει «ακαδημαϊκό ροκ σταρ» και «κακό παιδί της θεωρίας» όμως η γραφή του Σλάβοϊ Ζίζεκ συνδυάζει εντυπωσιακή ευρυμάθεια με συχνές αναφορές στην μαζική κουλτούρα. Στο βιβλίο του `Η μαριονέτα και ο νάνος` επιχειρεί μια διεξοδική ανάγνωση του σημερινού θρησκευτικού αστερισμού από την οπτική γωνία της λακανικής ψυχανάλυσης. Έρχεται κριτικά αντιμέτωπος και με τις δύο κυρίαρχες εκδοχές της σημερινής πνευματικότητας - τον γνωστικισμό της Νέας Εποχής [New Age] και τον αποδομητικό λεβινάσιο Ιουδαϊσμό - και προσπαθεί να αποκαταστήσει τον «υλιστικό» πυρήνα του Χριστιανισμού. Ο τρόπος που προσεγγίζει τον Χριστιανισμό είναι απροκάλυπτα πολιτικός, διακρίνει δε στην παύλεια κοινότητα των πιστών την πρώτη εκδοχή μιας επαναστατικής συλλογικότητας. Εφόσον στις μέρες μας ακόμη και προασπιστές του Διαφωτισμού, όπως ο Γιούργκεν Χάμπερμας, αποδέχονται ότι χρειάζεται κάποιο θρησκευτικό όραμα προκειμένου να θεμελιώσουμε την ηθική και πολιτική μας στάση σε μια «μετεγκόσμια» εποχή, το βιβλίο αυτό - υιοθετώντας μια στάση που είναι καθαρά υλιστική, αλλά, ταυτόχρονα, υπόχρεη στον πυρήνα της χριστιανικής κληρονομιάς - είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]