Η Λιούμπα είναι έξω απ` το σπιτάκι. Είναι όρθια, ακουμπάει στο κάγκελο με την πλάτη. Η καρδιά μου βροντάει ντουκ ντουκ ντουκ αλλά εκείνη δεν ακούει. Δεν ακούει τίποτα. Το κεφάλι της είναι γερμένο πίσω και τα μάτια της κλειστά. Κάτι ανεμίζει γύρω της. Είναι μαντίλι, είναι φόρεμα; Είναι πέπλο; Στα πόδια της γονατίζει ο άντρας. Γονατιστός, ένα καβουράκι. Εκείνη όρθια, μεγάλη, υπέροχη. Γελάει. Έτσι όπως πρέπει να γελάνε οι βασίλισσες. Δεν με βλέπει. Τα μαλλιά της όμως με βλέπουν. Αγριεμένα ξεσηκώνονται γύρω απ` το πρόσωπό της. «Φύγε. Φύγε.» Φεύγω. Η ανήσυχη και απειθάρχητη Δάφνη είναι ένας μπελάς για τους γονείς της και τους ανθρώπους που την περιστοιχίζουν. Το καλοκαίρι που κλείνει τα έντεκά της χρόνια, εισβάλλει στη ζωή της η Λιούμπα. Ρωσίδα οικιακή βοηθός, μ` έναν αισθησιασμό που ακτινοβολεί και διασαλεύει τη φαινομενική τάξη του σπιτιού. Η Λιούμπα σημαδεύει την εφηβεία της Δάφνης, καθώς κοντά της, ή εξαιτίας της, το κορίτσι συναντά τα μυστήρια της ζωής και τα πάθη των ανθρώπων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]