Οι λύκοι στην Αγγλία είχανε μάθει προ πολλού να κρατούν σιωπηλή τη μουσική τους. Ήταν πολύ επικίνδυνο να μιλήσεις σαν λύκος μέσα σ` ένα κόσμο που θα ξέκανε τους λύκους, αν μπορούσε. Το λυκόπουλο, αποκομμένο από τη φυλή του, δεν είχε κανέναν για να του πει πως απαγορευόταν το τραγούδι. Έτσι λοιπόν, τραγούδησε, μίλησε. Και το λυκοτράγουδο κύλησε μέχρι κάτω, το Σάσεξ, κάτι που είχε να γίνει εκατοντάδες χρόνια τώρα. Έξω εκεί υπήρχανε δύο λύκοι, οι τελευταίοι που είχαν απομείνει, τους οποίους ο κυνηγός λαχταρούσε πιο πολύ από καθετί άλλο. Από μιαν άποψη, είχε εξοντώσει όλους του υπόλοιπους, μόνο και μόνο για να έχει αυτή τη χαρά: να ξεκάνει τους τελευταίους λύκους της Αγγλίας. Η κραυγή του μικρού λύκου απλωνόταν και γέμιζε την πεδιάδα, ξεχειλίζοντας ως απάνω στον ορίζοντα. Ο κυνηγός ήξερε πως αν τα θηράματά του, οι δύο λύκοι, απείχαν από το σπίτι λίγα μίλια, σίγουρα θ` άκουγαν την κραυγή και θα ερχόντουσαν. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]