Ένα ταξίδι με τρένο. Μια διαδρομή που επαναλαμβάνεται, κάθε χρόνο. Τέσσερις άνθρωποι στο ίδιο βαγόνι, από τους οποίους, στη συνέχεια, μένουν μόνον οι δύο. Το κεντρικό πρόσωπο βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει, στο συνομιλητή του, όλη του τη ζωή, με ερωτήσεις και με απαντήσεις που εφευρίσκει ο ίδιος.
Περιγράφει τα παιδικά του χρόνια, τον πόλεμο -με το θάνατο παρόντα να καραδοκεί σε κάθε του βήμα- τη χαμένη του αθωότητα, την ενηλικίωσή του, τις αμφιβολίες του, τα εναγώνια ερωτηματικά του που σχετίζονται με τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα που συναντά αλλά και την απώλειά του, την αναζήτηση της αλήθειας γύρω από την ανθρώπινη περιπέτεια, τις προσδοκίες του και τη διάψευσή τους.
Συγχρόνως, καταθέτει τις αντιλήψεις του γύρω από τις ανθρώπινες αξίες, όπως είναι η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη και απολογείται -περισσότερο στον εαυτό του παρά στον άλλο- για τα λάθη και τις παραλείψεις του.
Μέσα από τις οδυνηρές αναμνήσεις του, προσπαθεί να ψαχουλέψει το θλιβερό παρελθόν του, χωρίς προκαταλήψεις, και να εκθέσει το ζοφερό παρόν του, καυτηριάζοντας τον κόσμο τριγύρω του, ο οποίος έχει χάσει τα πιστεύω του. Όσο για το μέλλον του, πιστεύει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο όσο θα υπάρχει η μνήμη, η ευαισθησία και η αλήθεια.
Το βιβλίο, παρόλο που δεν δίνει απαντήσεις, προβάλλει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης και την ελπίδα ότι ο άνθρωπος μπορεί να καλυτερέψει όταν γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]