`Ο αυτόχειρας που πέφτει στις γραμμές του τρένου, ή ρίχνεται απ` το παράθυρο, βρίσκει (ή επιζητεί) ένα βίαιο θάνατο, αλλά δεν διαπράττει μια βίαιη ενέργεια. Επιλέγει, θα λέγαμε παθητικά, τις συνθήκες ώστε να του συμβεί, να του έρθει έξωθεν, ένας βίαιος θάνατος. Η βία δεν υπάρχει αμέσως ή έστω εμμέσως σ` αυτόν. Υπάρχει στον όγκο του τρένου εν κινήσει, στο ύψος του ορόφου από τον οποίο έπεσε. Όμως ο αυτόχειρας που κόβει το λαρύγγι του δεν επιζητεί απλώς ένα βίαιο θάνατο, αλλά τον επιζητεί ενεργά· τον επιβάλλει στον εαυτό του ως άμεσος δράστης`. (Αμπίλιο Κουαρέσμα)
`Μία από τις ελάχιστες πνευματικές τέρψεις που απομένουν σε ό,τι πνευματικό απομένει ακόμα στην ανθρωπότητα είναι η ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ανάμεσα στο χρυσό και περιορισμένο αριθμό ευτυχισμένων ωρών που η ζωή μ` αφήνει να περνάω, μετράω σαν τις καλύτερες απ` όλες, εκείνες τις ώρες που η ανάγνωση του Κόναν Ντόυλ ή του Άρθουρ Μόρρισον νανουρίζει τη συνείδησή μου.
Ένα από τα βιβλία αυτών των συγγραφέων, ένα τσιγάρο των 45 σεντάβος το πακέτο, η ιδέα ενός φλιτζανιού καφέ -τριάδα αδιαίρετη που κλίνει για μένα την ευτυχία σε όλες τις πτώσεις-, σ` αυτό συνίσταται η ευτυχία μου. Μοιάζει λίγο για κάτι τόσο μεγάλο, είναι αλήθεια. Είναι γιατί ένα πλάσμα με πνευματικά και αισθητικά αισθήματα δεν μπορεί να επιθυμεί κάτι περισσότερο στο σημερινό ευρωπαϊκό περιβάλλον`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]