Ο πόθος γεννάει το όνειρο και ο πόνος τη Ζωή. Στις φλέβες του Αντώνη Αιθεριάδη ρέει το αίμα της Ανατολής. Μυρίζει μπαχάρια και λεβάντα. Θάνατο και Ζωή. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, μ` ένα βλέμμα χιλίων λέξεων δανείζει την καρδιά του σ` ένα μικρό αγόρι. «Ζήσε», του λέει. . . Μόνο αυτό. . . «Ζήσε». Και το ταξίδι του μικρού αγοριού αρχίζει. Με δανεική καρδιά αναζητά το Φως και το Σκοτάδι, τον Έρωτα και την Οργή, την Αγάπη και την Απώλεια. Ο μίτος του Παρελθόντος είναι ισχυρός. Το Βίωμα γίνεται Γνώση και η έξοδος απ` το λαβύρινθο αναπόφευκτη. Και τότε φτάνει η ώρα του τιμήματος. Ο δότης απαιτεί να πάρει πίσω την καρδιά του. Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος. «Την οφείλει στον επόμενο» του απαντά, κι ένα λουλούδι φυτρώνει στον κήπο του πεπρωμένου. Το λουλούδι της αγάπης. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]