...Άκουσέ με. Οι ωραιότερες λέξεις στη ζωή μας είναι δυό. Σ` αγαπώ και ευτυχία. Αυτές οι λέξεις μας αρέσουν και μας ευχαριστούν. Εγώ σ` αγαπώ και είμαι ευτυχής! Πρέπει να σμίξουμε. Να ενωθούμε πάλι. Για να σωθούμε από τα δεινά που μας περιστοιχίζουν...
...Αφρούλα μ` ακούς; Σ` ορκίζομαι πως δεν έχω σχέσεις με καμία γυναίκα. Έχω πάθει σοκ. Δε με συγκινεί καμία. Μόνο εσύ υπάρχεις στην καρδιά μου. Σε πίνω μαζί με το νερό. Σε τρώω με το μήλο και είσαι μέσα σε κάθε πιοτό και κάθε τροφή...
... Άδικα κοπιάζετε να βγάλετε από μέσα μου την Αφρούλα. Ο έρωτας δεν είναι σώμα. Δεν είναι από ύλη. Είναι ψυχή. Είναι φως, είναι ιδέα. Το ξέρω πως θα με τιμωρούν, και κάθε τόσο, γιατί θα γράφω στους τοίχους τ` όνομά σου κι αν έχει δέντρα όπως σου είπα θα το σκαλίσω σε όλους τους κορμούς. Και θα λέω και θα επαναλαμβάνω αδιάκοπα αυτές τις λέξεις: είμαι ασυγχώρητος, είσαι ασυγχώρητη, είμαι αναίσθητος, είμαστε αναίσθητοι και θα αναρωτιέμαι μήπως κι εγώ είμαι μια κακιά πεθερά, και μήπως είμαστε όλες κακές πεθερές, και πρέπει να λυτρωθούμε;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]