Ο Μαρσέλ Μπριόν ζωντανεύει τη χρυσή εποχή της «ευτυχισμένης πόλης». Η ζωή τότε στη Βιέννη ήταν μια αδιάκοπη γιορτή: ο Βιεννέζος αγαπά με πάθος όλα τα θέματα. Τη μουσική, από τους αναστεναγμούς του εκκλησιαστικού οργάνου ως τη δεξιοτεχνία της Hofmusikkapelle, από τους βιολιστές στις ταβερνούλες των προαστίων ως την πολυτέλεια της όπερας. Και το θέατρο: θέατρο είναι η ζωή, αφού πρέπει να φαίνονται όλα ευτυχισμένα, να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ευτυχίας· αλλά και ο Βιεννέζος ζει για να χορεύει, πεθαίνει από τον πολύ χορό, τίποτε άλλο δεν σκέπτεται. Πάνω από κάθε άλλο χορό είναι το βαλς, ο χορός του ιλίγγου, της ποιητικής πτήσης, η ζαλάδα που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα. Το βαλς, το βιολί, οι Στράους. (. . .) Στα παρασκήνια κυλά η ιστορία, από τον Ιωσήφ τον Β` ως τον Μέττερνιχ· παρακολουθούμε την άνοδο των αστών: είναι η εποχή που βασιλεύει ο κ. Μπηντερμάγερ - και ονειρεύεται μόνο μιαν ειρήνη ρόδινη και χρυσή. Αλλά το όνειρο διακόπτεται: 1848, τέλος της «μπελ επόκ».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]