Ένα όργιο είναι ένα οργανωμένο ξέσπασμα ενεργητικότητας : η εκτόνωση της υστερίας που συσσωρεύτηκε από την εγκράτεια και τον περιορισμό, και ως τέτοιο τείνει να έχει μια φύση υστερική ή καθαρτική. Κάθε είδος περιορισμού παράγει τις εντάσεις του. Ο άνθρωπος βρίσκεται στην άβολη θέση να διαθέτει τόσο πολιτισμένες όσο και ζωικές ροπές, που πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμφιλιωθούν, συνήθως εις βάρος των τελευταίων. Αλλά η αυξανόμενη πίεση δεν μπορεί να συμπιέζεται απεριόριστα κι έτσι υπάρχει μια απελευθέρωση από κάθε είδους ένταση, το όργιο. Πολλά όργια δεν περιγράφονται, γενικά, ως τέτοια. Οι πόλεμοι από μια άποψη είναι μια ακραία και δυσάρεστη μορφή οργίου. Χαμηλότερα στην κλίμακα θα συναντήσουμε τους καυγάδες στις φιλικές συντροφιές, τα παιχνίδια των χρηματιστών, τις μικρές συζυγικές απιστίες - δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Το όργιο υπηρετεί έναν ωφέλιμο σκοπό, όχι μόνο παρέχοντας μια ανακούφιση από την ένταση που προκαλεί η εγκράτεια, αναγκαία ή μη, αλλά και γιατί ,από την άλλη μεριά, επανενεργοποιεί μια όρεξη για μονότονες εγκράτειες που αποτελούν αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής. Γι ` αυτό το λόγο χρησιμοποιήθηκε από τόσο διαφορετικές ομάδες όπως τους λαούς της Αρχαίας Ελλάδας και (απρόθυμα) από τη μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία. Έχοντας αυτές τις σκέψεις ως αφετηρία, ο συγγραφέας παρακολουθεί κυρίως την εξέλιξη αυτού που αντιλαμβάνεται ως εξατομικευμένες μορφές οργιαστικής παράβασης στο δυτικό κόσμο, πέρα από τα «παραδοσιακά» όργια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: στο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, στο δέκατο όγδοο αιώνα και την Βικτωριανή Αγγλία, σε ορισμένους μυστικιστικούς κύκλους των αρχών του αιώνα μας, τέλος, όπως οι «αδελφότητες» του Ρασπούτιν στην τσαρική Ρωσία και του Αλιστερ Κρόουλι στην Αγγλία και τη Σικελία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]