Στις 5 Νοεμβρίου 1914, στην αυγή του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, ο σουλτάνος Μωάμεθ Ε` ξεσηκώνει πιστούς, στρατιώτες και υπηκόους σε τζιχάντ, σε Ιερό Πόλεμο εναντίον των εχθρών χριστιανών. Στις 7 Οκτωβρίου 2001, ο Οσάμα μπιν Λάντεν δηλώνει: `Ευχαριστώ τον Αλλάχ που καταστράφηκαν τα σύμβολα της Αμερικής και ο φόβος έχει κυριεύσει όλους τους Αμερικανούς και ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής`. Αυτές τις δύο ημερομηνίες τις χωρίζει περίπου ένας αιώνας, ο οποίος έχει δει να χαράσσονται στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο δύο διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις. Η πρώτη, αυτή του τζιχάντ· η δεύτερη, η συνταγματική, επιχειρεί τη δημοκρατική μεταμόρφωση της ισλαμικής αντίληψης του κράτους. Η στρατηγική του τζιχάντ έχει επικρατήσει και συνεχίζει να επικρατεί σε όλες τις σημαντικές επιλογές της μεσανατολικής πολιτικής. Ένα εκατομμύριο Άραβες σκοτώθηκαν από Άραβες τα τελευταία σαράντα χρόνια, και -σύμφωνα με ορισμένες πηγές- η τρομοκρατία στο Ιράκ σκοτώνει 9 μουσουλμάνους για κάθε ένα χριστιανό.
Μπροστά στην ωμότητα αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης, πως είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι η ισλαμική τρομοκρατία είναι αποκλειστικά πράξη αντίστασης στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται από την ανάλυση του Κάρλο Πανέλλα, της οποίας η λεπτομερής ιστορική ιχνηλάτηση ξεκινάει από την πτώση του χαλιφάτου μετά τη νίκη της Αντάντ. Αφηγείται τη συμμαχία του αραβικού κόσμου με τους Ναζί και, στη συνέχεια, με το σοβιετικό καθεστώς, την Ιρανική Επανάσταση και τις επιπτώσεις της στα εθνικά Συντάγματα, την ιντιφάντα και τους Πολέμους του Κόλπου, ως τις σημερινές κρίσεις με τους ομήρους. Από την ιστορική διαδρομή της μεγάλης σύγκρουσης ανάμεσα στον συνταγματισμό και το τζιχάντ αναδεικνύονται οι αιτίες της δραματικής επικαιρότητας αυτού του ερωτήματος, σε έναν κόσμο όπου το Ιράν είναι αποφασισμένο να προικίσει το τζιχάντ με την ατομική βόμβα και όπου στην Παλαιστίνη ο Αμπού Μάζεν νικήθηκε από τη Χαμάς, με πιθανό επακόλουθο την εμφύλια σύγκρουση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]