Υπήρχε κάποτε η Ομορφιά - τότε που μπορούσε να φανταστεί κανείς την απόλυτη τελειότητα. Όμως η σιγουριά των αναλλοίωτων αισθητικών προτύπων υποχώρησε μπροστά στη ριζική επανατοποθέτηση του ατόμου στο κατώφλι του σύγχρονου κόσμου. Εδώ το ζητούμενο είναι πλέον οι ξεχωριστές ομορφιές, τόσο πιο αξιοσημείωτες όσο πιο μοναδικές. Οι πρακτικές του καλλωπισμού πολλαπλασιάζονται και διαφοροποιούνται: μεταξύ άλλων, το μακιγιάζ (όπου ο Μπωντλαίρ αναγνωρίζει έναν τρόπο `επινόησης του εαυτού`), οι φροντίδες ομορφιάς, τα καλλυντικά προϊόντα, οι χειρουργικές επεμβάσεις, μέσω των οποίων καθένας ονειρεύεται να ανασυστήσει την προσωπικότητά του. Το στοιχείο του τεχνάσματος βασιλεύει. Αυτή την πορεία από το απόλυτο κάλλος στις πολλαπλές εκδοχές προσωποποιημένης ομορφιάς παρακολουθεί το βιβλίο, σε συνάρτηση πάντα με τις μεταβολές της κοινωνίας, αφού δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κανόνες του ωραίου εξαρτώνται από την κάθε εποχή και τις αξίες της. Από το πρόσωπο της Τζοκόντα μέχρι τις σύγχρονες συλφίδες, δεν είναι μόνο τα κριτήρια της ομορφιάς που έχουν αλλάξει. Ο Ζωρζ Βιγκαρελλό δείχνει ότι η ιστορία του πολιτισμού διαμορφώνει επίσης τα σώματα των γυναικών και των ανδρών. Η εμφάνιση, που δεν παύει να διακρίνει τα άτομα, εκφράζει ταυτόχρονα τις αντιθέσεις που σοβούν ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες, γενιές και τρόπους ζωής. Περίλαμπρο ή ανησυχητικό αντικείμενο του καθρέφτη, η ομορφιά γίνεται η ίδια καθρέφτης των κοινωνιών που την ορίζουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]