Ο ποιητικός διάκοσμος της Ελενας Πολυγένη είναι σύντομος και πυκνός· συμπεριέχει μικρές αλήθειες, επισημαίνει σημαίνουσες λεπτομέρειες, αποτυπώνει το οικείο και το καθημερινό. Παράλληλα, μέσα από τα 43 ποιήματα της συλλογής, γίνεται φανερό ένα βλέμμα που περιορά τον κόσμο και, εστιάζοντας στα προς στιγμήν ανώδυνα, αναδεικνύει την επώδυνη σύστασή τους.

Ο τόνος της εσωτερικής φωνής της Ελενας Πολυγένη σ` αυτό το έργο είναι χαμηλός, όπως αρμόζει σε μιαν εξομολόγηση, αφοσιωμένος στην περιγραφή ενός υπαρξιακού σύμπαντος: η σφαίρα της θηλυκής φύσης περιφέρεται ανάμεσα στην απτή, όσο και στην κρυφή ή αφανέρωτη, πραγματικότητα του ατόμου σε συνάρτηση με τον τωρινό χρόνο.

[Δείγμα γραφής]

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ Μ` ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
Όχι εμένα, όχι το πρόσωπό
Μου , όχι αυτό που κρύβεται κάτω
Απ` το πουκάμισο.
Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή
Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που
Παγώνουν τα σφαγμένα
Ζώα.

Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.
Έτσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς
Τον ουρανό.
Τι όμορφα που είναι τ` αγγελούδια
Σκοτωμένα
Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.

ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ
Το έργο τέχνης θα σε περιμένει στη γωνία
με μια σφαίρα πίσω απ` το μάτι του
τότε θα είναι επικίνδυνο
να το κοιτάξεις, γιατί
ξέρεις καλά πως επάνω του κρέμεται
η γύμνια σου, η απαρχή της καταδίκης
ολόκληρου του κόσμου
κι ένα μικρό σαπισμένο
καραβάκι
που θα μπορούσε να το λένε
Έρωτα.