Η σχέση Φιλοσοφίας και Θεολογίας, δηλαδή γνώσης και πίστης, ανέκαθεν απασχόλησε και απασχολεί την επιστημονική σκέψη. Η μεν Φιλοσοφία στην επίλυση του προβλήματος της σχέσης γνώσης και πίστης, έχει ως όπλο της τα επιχειρήματα, ενώ η Θεολογία, το βίωμα και την ελπίδα της πίστεως. Γεννάται λοιπόν η λογική απορία: Υπάρχει σύζευξη μεταξύ πίστης και γνώσης; Δηλαδή, χρήζει αναλύσεως η σχέση Φιλοσοφίας και Θεολογίας ή ένα τέτοιο ερώτημα φαντάζει πλατωνικά ουτοπικό;

Το παρόν πόνημα εξετάζει τη σχέση της Ηθικής του Αριστοτέλους με τη Μεταφυσική του Γρηγορίου Παλαμά. Τόλμημα δύσκολο, όμως, το ερώτημα της ύπαρξης ή ανυπαρξίας σχέσεως Ηθικής και Μεταφυσικής, έλκει την καταγωγή του στην αρχαία Ελλάδα. Και οι δύο επιστήμες συγκλίνουν στον αγώνα και στην αγωνία ανακάλυψης και αποκάλυψης της αλήθειας. Η Θεολογία έχει ως αφετηρία και ως τέρμα της αναζήτησής της τον Θεό. Η Φιλοσοφία θέτει ως αρχή και τέλος την απειρότητα του Αγαθού. Ο κοινός σκοπός διαφέρει μόνο ως προς την μέθοδο ζητήσεως. Στο ταξίδι της εξωσκόπησης και της ενδοσκόπησης, της εξωστρέφειας και της ενδοστρέφειας οι δρόμοι είναι πολλοί. Όπως αναφέρει ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος: Δεν προξενούν κακό τα πράγματα αλλά ο τρόπος και οι ερμηνείες, με τις οποίες ενδύουμε τις εντυπώσεις μας για την εξωτερική πραγματικότητα. Ο William James επικυρώνει: Η τέχνη του να είσαι σοφός είναι η τέχνη του να ξέρεις τι να παραβλέπεις.