1906: Η μετάφραση αναδημοσιεύεται στο «Α.Ο.Δ.Ο» του Βλάση Γαβριηλίδη, περιοδικό ποικίλης ύλης της εποχής.
2025: Κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε βιβλίο από τις Εκδόσεις Κύφαντα με εισαγωγή και φιλολογική επιμέλεια της φιλολόγου Αρετής Φωτοπούλου, Μ.Α., σε καλαίσθητη σκληρόδετη έκδοση.
Ο μελετητής του παπαδιαμαντικού έργου Λάμπρος Καμπερίδης προτείνει να αντιμετωπίσουμε το έργο του Σκιαθίτη, μεταφραστικό και πρωτότυπο, ως ενιαίο, στο οποίο «οι αμφίδρομες επιδράσεις […] σημαδεύουν τους δύο πόλους της δημιουργίας του». Γνωρίζουμε ότι ο Παπαδιαμάντης είχε το περιθώριο της επιλογής των κειμένων που μετέφραζε. Επιπλέον, «ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται κατά την εκπόνηση των μεταφράσεων είναι δημιουργικός, καθώς προσλαμβάνει το πρωτότυπο και το φιλτράρει μέσα από το δικό του γλωσσικό αισθητήριο, δημιουργώντας ένα έργο ζωντανό και ισότιμο και επηρεαζόμενος και ο ίδιος από το πρωτότυπο». (Από την εισαγωγή του βιβλίου).
