Ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι τυχαίος: «Ένα άφθαρτο ύφασμα: Οδοιπορικό στην Ινδία». Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας μέσα από την εξομολογητική γραφή του: «Για μένα προσωπικά, το να μιλάω για την Ινδία είναι κάποιες φορές ανάλογο με το να μιλάω για την ίδια μου τη ζωή, για τις μεταμορφώσεις της, για τον τρόπο που προσεγγίζω και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου γράφτηκαν με αφορμή τις μακρόχρονες και τακτές μου περιηγήσεις στη μυθική αυτή χώρα, είναι αποσπάσματα αναμνήσεων μιας πραγματικότητας, που αντιλήφθηκα με την ιδιότητα του ταξιδιώτη-ταξιδευτή ως μια τεράστια και αδιάκοπη μουσική μελωδία, σχεδόν πάντα παράδοξη, κάποιες φορές άγρια, άλλες φορές εξαίσια. Σιγά σιγά θα σας μιλήσω λοιπόν για τις εμπειρίες μου. Θα σας μιλήσω όπως θα μιλούσα για έναν λαμπερό ήλιο. Θα σας μιλήσω για τις σιωπηλές, τοξωτές πτήσεις των περιστεριών, που την άνοιξη, ολούθε ακούγεται το γουργουρητό τους... Στην Ινδία είναι που έμαθα να κάνω διάλογο με τη μοναξιά. Πάντοτε, όμως, φτάνοντας στον απολογισμό, σκέφτομαι πως όταν κανείς μιλάει για την Ινδία μιλάει για θραύσματα μνήμης που μοιάζουν με άφθαρτο ύφασμα, μιλάει για την αθάνατη ψυχή της που εγκιβωτίζει μέσα της καθετί αιώνιο και καθετί φευγαλέο.»