Εκτός της πλοκής και των κεντρικών ζητημάτων που αναδύονται από το θεατρικό κείμενο, το ίδιο το κείμενο συγκροτεί ένα σώμα που εγείρεται προς τον αναγνώστη διανοίγοντας μια οντολογική διάσταση την οποία ο αναγνώστης ενδεχομένως να καταφέρει να εμπειραθεί μέσα από τη «φυσική» γλώσσα αφενός και το ποιητικό στοιχείο του κειμένου αφετέρου.
Το αυθύπαρκτο σώμα του κειμένου έρχεται σαν κραυγή διανοίγοντας άλλους ορίζοντες και άλλες τροπικότητες θέασης των πραγμάτων και του κόσμου.Το σώμα του αναγνώστη ταρακουνιέται και σοκάρεται ενώ ταυτόχρονα συν-κινείται με το κείμενο, αναδύοντας έτσι ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο τελικά επέρχεται η κάθαρση των αναγνωστών, των χαρακτήρων που αναλύονται αλλά και της ίδιας της συγγραφέα.
