Η διάγνωση της τριπλής παθογένειας της Αριστεράς και το τρίπτυχο της θεραπευτικής αγωγής πάνε χέρι-χέρι: δέσμευση στην οικουμενικότητα έναντι του φυλετισμού• επιμονή στη διάκριση μεταξύ δικαιοσύνης και εξουσίας· και πίστη στη δυνατότητα προόδου, στην ελπίδα ότι οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Η Neiman ισχυρίζεται παθιασμένα ότι τελικά η πίστη στην κοινωνική πρόοδο, η πίστη ότι η πρόοδος είναι δυνατή αλλά όχι αναπόφευκτη, θα πρέπει να εμποτίζει όσους διατείνονται ότι είναι προοδευτικοί και αριστεροί.
Φυσικά, η Αριστερά δεν πρέπει να αρκεστεί σε copypaste: η νοσταλγία είναι εξ ορισμού αυτοκτονία. Φυσικά, πρέπει να σηκώσει τα μανίκια και να πονοκεφαλιάσει προκειμένου να περάσει από αυτές τις αναγκαίες συνθήκες σε εφικτούς σύγχρονους στόχους. Φυσικά, δεν πρέπει να απεμπολήσει το κριτικό της πνεύμα. Αλλά δεν πρέπει να χάσει τη μεγάλη εικόνα. Η αμφισβήτηση δεν μπορεί να δηλητηριάζει τις θεμελιώδεις αρχές της υπονομεύοντας την ενότητά της. Αν τα αριστερά κόμματα δεν χωνέψουν αυτό το προπατορικό τους αμάρτημα, θα κάνουν το μεγαλύτερο δώρο στην επελαύνουσα αντίδραση.
Το αποτέλεσμα είναι ένα πόνημα νευρώδες, συναρπαστικό ακόμη κι όταν καταφεύγει σε σύνθετους συλλογισμούς, ενάντιο στον μακροπερίοδο, στρυφνό λόγο, ανυποχώρητο όσον αφορά τη σαφήνεια και διανθισμένο με χιούμορ και πνευματώδεις ατάκες. Εν ολίγοις, ένα ευανάγνωστο βιβλίο που ο αναγνώστης θα το αφήσει μόνον όταν φτάσει στην τελευταία σελίδα.
