Με τα χρόνια, άρχισα να προσθέτω τα κομμάτια που θεωρούσα ότι είχαν μια κάποια αξία σ’ ένα google doc – η αρχική μου πράξη ελπίδας· το πρώτο μου βήμα στο να αξιώσω τον εαυτό μου ποιήτρια. Τώρα πια το χρονοδιάγραμμα της συγγραφής τους μου είναι αδιόρατο, ωστόσο, η σειρά με την οποία τα έχω εδώ διατάξει, είναι κατά πολλά εσκεμμένη. Διαβάζονται σα μια ιστορία, μια διαπίστωση που μου επισημάνθηκε από την συνεργάτιδα της δημιουργίας και μεταφράστριά μου, Λυδία.

Αυτό με οδηγεί στη διαδικασία της μετάφρασης. Το ότι ερωτεύτηκα, μετακόμισα στην Ελλάδα και ξανασυνδέομαι με τις ρίζες μου – αυτό είναι μια ιστορία για κάποιαν άλλη στιγμή (ή ένα άλλο βιβλίο). Αυτό που θα ήθελα να πω τώρα είναι πως δεν αποτελεί καθόλου σύμπτωση το ότι μετά από χρόνια παρατημένα να σκονίζονται ‘στο ράφι’ της παροιμίας, επιτέλους, αποφάσισα να τα αξιοποιήσω, τα ποιήματα αυτά, εδώ στην Ελλάδα. Παρ’ ότι στην ουσία τους είναι, κατά κάποιον τρόπο, πολύ ‘αμερικάνικα’ το αισθάνθηκα σημαντικό, απαραίτητο ακόμα, να δημοσιεύσω τη δουλειά και στις δυο γλώσσες. Αλλά πώς μπορείς να πάρεις το πνεύμα των ανεπεξέργαστων σκέψεων μιας εικοσάχρονης –και– κάτι Αμερικανίδας και να το αναπαραστήσεις σε μια γλώσσα τόσο αρχαία όπου, ακόμη και οι κυριολεκτικά μεταφρασμένες λέξεις περικλείουν τόσα διαφορετικά νοήματα;

Ήμουν αφελής για το πόσο σημαντικά αυτή η διαδικασία θα άλλαζε την σχέση μου με ποιήματα που είχα γράψει χρόνια πριν. Εμπιστεύτηκα απόλυτα τη Λυδία και την τέχνη της και στη διάρκεια πολλών ωρών εξερευνήσαμε κάθε στίχο, λέξη προς λέξη. Μέσα από όλο αυτό, ανακάλυψα καινούργιο νόημα, νέα διάσταση. Ελπίζω πως τα ποιήματα θα βρουν απήχηση στον σύγχρονο Έλληνα όπως και εύχομαι πως κάποια μέρα η δική μου γνώση της γλώσσας θα μου επιτρέψει να κατανοήσω την πληρότητα αυτού που δημιουργήσαμε.