Σε αυτή τη διαχρονική έκδοση αποκαλύπτονται οι τολμηρές, ξεκαρδιστικές, ρομαντικές, τραγικές και εξωφρενικά αντιφατικές παρατηρήσεις μιας από τις «σπουδαιότερες μοντερνίστριες συγγραφείς μας» (Gore Vidal).
Περιγραφή
« Η ευχή μου για τον νέο χρόνο:
Όλοι οι διάβολοι, οι λαγνείες, τα πάθη, οι απληστίες, οι ζήλιες,
οι έρωτες, τα μίση, οι παράξενες επιθυμίες, οι εχθροί, φανταστικοί ή πραγματικοί,
η στρατιά των αναμνήσεών μου, όλα με τα οποία παλεύω –
να μη με αφήσουν ποτέ στην ησυχία μου ».
–Π. ΧΑΪΣΜΙΘ
« Απαραίτητο για να κατανοήσουμε την έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις ζωή και το έργο της Πατρίσια Χάισμιθ, αυτό το βιβλίο είναι επίσης μια από τις πιο λεπτομερείς και εκστατικές περιγραφές του πως ζούσε μια νέα, όλο ενέργεια, ομοφυλόφιλη γυναίκα στη Νέα Υόρκη ».
–DWIGHT GARNER, New York Times
ΠΡΟΤΟΥ Ο ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΕΙ για τη μεγάλη οθόνη το πρώτο της μυθιστόρημα Ξένοι στο τραίνο · προτού ο σαγηνευτικός κοινωνιοπαθής Τομ Ρίπλεϋ αποκτήσει μόνιμη θέση στον κανόνα του ψυχολογικού θρίλλερ· και προτού Η τιμή του αλατιού (Κάρολ) γίνει το κλασικό, καλτ βιβλίο για την ερωτική εμμονή, τί γνωρίζουμε για την Πατρίσια Χάισμιθ ;
Εστιάζοντας στα χρόνια της διαμόρφωσής της στο Μανχάτταν, αυτή η ανθολόγηση από τα ογκώδη ημερολόγια και σημειωματάριά της μας αποκαλύπτει την «Πατ» στα νιάτα της, όταν έσφυζε από πάθος και λάμψη.
Με αφετηρία το 1941, όταν ήταν εικοσάχρονη φοιτήτρια στο Κολέγιο Μπάρναρντ, μέχρι την περιπετειώδη τρίτη δεκαετία της, τα Χρόνια της Νέας Υόρκης συνυφαίνουν σκηνές από την ιλιγγιώδη κοινωνική της ζωή – όλο άυπνες νύχτες στα μπαρ της queer underground σκηνής του Βίλλατζ, γεμάτες έρωτες και φλερτ– με την αυτοπροσωπογραφία μιας νεαρής καλλιτέχνιδας, που την ημέρα δούλευε γράφοντας κόμικς. Ανάμεσα σε χάνγκοβερ και χωρισμούς, διάβαζε λογοτεχνία αδηφάγα και δούλευε την τέχνη της με νεύρο. Ρουφάει στην κυριολεξία τον Σαίξπηρ, τον Ρίλκε, τον Τ. Σ. Έλιοτ, τον Τζόυς, τον Κάφκα, τον Χαίλντερλιν, τον Φρόυντ, τους Ρώσους, τη Βιρτζίνια Γουλφ και αμέτρητους άλλους.
Σε αυτή τη διαχρονική έκδοση αποκαλύπτονται οι τολμηρές, ξεκαρδιστικές, ρομαντικές, τραγικές και εξωφρενικά αντιφατικές παρατηρήσεις μιας από τις «σπουδαιότερες μοντερνίστριες συγγραφείς μας» (Gore Vidal).
«Τα Ημερολόγια και τα σημειωματάρια της Πατρίσια Χάισμιθ θα αποδειχθούν μια από τις σπουδαιότερες καλλιτεχνικές αυτοπροσωπογραφίες του 20ού αιώνα».
–FRANCES WILSON, New York Review of Books
«Το βιβλίο αυτό μας δίνει εντυπωσιακή πρόσβαση στο μυαλό μιας περιβόητα κρυψίνου συγγραφέως ».
– KEZIAH WEIR, Vanity Fair
Αποσπάσματα από την έκδοση:
14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941 Πεινάω για λογοτεχνία – για βιβλία, όπως το σώμα μου πεινούσε πριν από έναν με δύο μήνες. Η πείνα μου είναι διπλή : για έρωτα και για σκέψη. Και αυτά τα δύο μαζί μπορούνε να με πάνε οπουδήποτε, ξέρεις. Έγραψα ένα ποίημα γι’ αυτό.
5.2.42 Να με άφηνε μόνο ο κόσμος να μεστώσω. Όπως το παλιό κρασί αφήνεται να παλαιώσει μόνο του. Βουτάνε όμως τα ξένα τους δάχτυλα μέχρι τον πάτο. Και με θολώνει το ίζημα, καλύτερα να με άφηναν μόνη.
28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1944 Όταν εργάζομαι (γράφω), πρέπει να έχω τα καλύτερα – τα καλύτερα τσιγάρα, ένα καθαρό πουκάμισο, γιατί είμαι σαν στρατιώτης στη μάχη, αλλά σε αυτή την περίπτωση ο εχθρός είναι φοβερός και γενναίος, κι εγώ μερικές φορές αποτυγχάνω να επικρατήσω.
21.6.41 Δεν ήθελα ποτέ να γράψω όπως γράφω τώρα. Έχω περάσει τέτοια κόλαση ανειλικρίνειας, δακρύων, κοροϊδίας, συνθετικής ευτυχίας, ονείρων, επιθυμιών και διαψεύσεων, προσωπείων ομορφιάς που κρύβουν την ασχήμια, προσωπείων ασχήμιας που κρύβουν την ομορφιά, φιλιών, και υποκριτικών εναγκαλισμών, αποβλάκωσης και απόδρασης. Θέλω να γράψω λοιπόν. Πρέπει να γράψω. Γιατί είμαι κολυμβήτρια παλεύοντας στην πλημμύρα, και γράφοντας αναζητώ μια πέτρα για να ξεκουραστώ πάνω της. Κι αν τα πόδια μου γλιστρήσουν, βουλιάζω.
13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1943 Αισθάνομαι ευχαριστημένη και πλήρης όλη τη μέρα, εργάστηκα καλά παρότι σκεφτόμουν την Αλλήλα – τη στιγμή που θα την έβλεπα. Λοιπόν – με 20 δολάρια στην τσέπη τη συνάντησα στις 6. Ήμασταν περίεργα χαλαρές. Δεν ήταν κανείς στο διαμέρισμα. Ήμασταν σαν παλιές φίλες. Σαπούνισα την πλάτη της στο μπάνιο και βάλαμε μέσα το μικρό καραβάκι που της πήρα. Ήταν θαυμάσια. Έπειτα – στο κρεβάτι μαζί, γυμνές, τα ελαφριά σεντόνια στα σώματά μας – το μαλακό μας δέρμα να τρίβεται ξανά και ξανά – μου ψιθύρισε «ναι» και ήταν πιο γλυκό από οτιδήποτε έχω γνωρίσει ποτέ ! Αποκοιμήθηκα ενώ άγγιζε τα χείλη μου με τα υπέροχα απαλά της δάχτυλα. – Και το πρωί ξυπνήσαμε και ανακαλύψαμε πάλι η μια την άλλη. Τελικά, με άγγιξε πρώτη – και δεν ξέρω γιατί – αλλά συνέβη από τα δάχτυλά της. Είναι παράδεισος να είσαι μαζί της στο κρεβάτι. Είναι όμορφο και ολοκληρωμένο !
26.10.45 Απόφαση : Ποτέ, ποτέ μην περιμένεις μια γαλήνια συναισθηματική ζωή και κυρίως μην τη θεωρείς προϋπόθεση για να γράφεις. Οπότε, πρέπει να κρατάς τη συναισθηματική σου ζωή μακριά από το γράψιμο, από την ίδια τη ζωή σου. « Συναισθηματική ζωή » – το τούβλο στο δρόμο που ποτέ δεν μπορεί να τοποθετηθεί στρωτά.
21.11.45 Τί στο καλό συμβαίνει με τον κόσμο ; Η αγάπη πέφτει νεκρή σαν μύγα.
7.9.47 Ο κόμπος του Άγχους στο λαιμό μου. Το φλέγμα της Νέας Υόρκης του εικοστού αιώνα που δεν μπορείς να το φτύσεις.
