Τὸ σκοτάδι φωτιζόταν μέσα στὴ νύχτα, βαμμένο μὲ κίτρινες καὶ κόκκινες φλόγες, πύρινες γλῶσσες τσακισμένες σὲ πυρρίχιους χορούς, ποὺ ἀναδύονταν ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τοῦ τρόμου καὶ σκορπίζονταν σὲ μαύρους καπνούς. Τί νὰ κρατήσει ἡ μνήμη ἑνὸς σχεδὸν τετράχρονου παιδιοῦ ἀπὸ τὴν ἀγριάδα τῶν κραυγῶν, τὸν κρότο σπασμένων γυαλιῶν, τὸν ἦχο βιαστικῶν βημάτων, τὶς ἀλαφιασμένες φωνὲς στὸν δρόμο, τὸ σκοτεινὸ σπίτι μὲ σβησμένα τὰ φῶτα, τὴ φορτισμένη σιγὴ τῆς φρίκης.

«Πασάκα μου, βλέπεις, φέτος τὰ πράγματα ἦρθαν ἀνάποδα. Δὲν βοήθησε καὶ τὸ ταξίδι στὴν Ἀθήνα. Εἶναι τόσο δύσκολο νὰ σταθῶ στὰ πόδια μου. Μετὰ τὰ Σπασμένα, χάσαμε τὰ πάντα. Εἴμαστε κατεστραμμένοι. Πρέπει νὰ φτιάξω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅλο τὸ ἔργο τῆς ζωῆς μου, ποὺ ρημάχτηκε μέσα σὲ μιὰ νύχτα. Συγχώρα με, δὲν μὲ περίσσεψε γρόσι νὰ σὲ πάρω ἕνα δωράκι. […] Ὑποσχέσου πὼς θὰ μὲ συγχωρέσεις. Καὶ μὴν ξεχνᾶς: ὅ,τι δικό μου, δικό σου. Θὰ δεῖς. Τοῦ χρόνου…». Ἦταν ἡ δεύτερη φορὰ μετὰ τὴν ἀποτυχημένη μας πτήση στὸ ὑψιπόρον ἅρμα ποὺ στὰ μάτια μου ὁ πατέρας ἀνέβαινε τόσο ψηλὰ πέφτοντας τόσο χαμηλά.


Τὰ πρόσωπα ποὺ ἀναδύονται ἐδῶ ἀναζητοῦν τὸν χαμένο τόπο ποὺ καθόριζε ἄλλοτε τὴν ταυτότητά τους. Ἄνθρωποι ποὺ ὑποβάλλονται σὲ ἀκούσια ἐξορία, σπρωγμένοι ἀπὸ ἱστορικὲς καὶ πολιτικὲς συγκυρίες ποὺ δὲν ἐλέγχουν, ἀναγκάζονται νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν τόπο τους καὶ νά ζήσουν σὲ ἕνα ἐπίπλαστο τοπίο, ἄμοιρο ἱστορίας καὶ στερημένο μνήμης, γιὰ νὰ διαπιστώσουν πὼς ἔχουν τοποθετηθεῖ σὲ ἕναν ἄτοπο τόπο. Ὁ ψευδοαρμένης Καμπουριάν, ὁ ἀριστοκράτης ἐμιγκρὲς Βεγγέρωφ, Ὁ Παλαιστίνιος Χαλίλ, ὁ φευγαλέος, ἀκαθόριστος, ἀλλὰ μακρόθυμος πατέρας, ὁ Οὑγγροεβραῖος πρόσφυγας Μπέλα, ἡ Ἰρλανδέζα Μάμα Λή, ἡ Φύλλις ἀπὸ τὴ Σάντα Λούτσια, ὁ ἱερομόναχος Ἀρμένης μουσικὸς Βαρταπὲντ Κομητάς, ἡ Σμυρνιὰ Μαρίκα Ρόζα Ντολορόζα, ὁ Λευκάδιος Χέρν, ὁ κρυπτοχριστιανὸς Πατεράκης, ὁ Ἑβραῖος ἀπὸ τὴν Πράγα Λίμαν, ὁ Ἰνδιάνος Μετὶ Πάτρικ Χώουκς, οἱ πρόσφυγες Καραμανλῆδες ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ὁ Πάμπος ὁ Κύπριος καὶ ἄλλοι τόσοι πασχίζουν νὰ ἀνακτήσουν τὴν ἀπειλημένη τους ταυτότητα.
Αὐτὲς οἱ ξεριζωμένες ὑπάρξεις ἀρνοῦνται νὰ καταταγοῦν σὲ κοινωνικοὺς προσδιορισμοὺς καὶ περιθωριακὲς ὁμάδες καὶ ἐπιμένουν νὰ ὑπάρχουν σὰν ἐλεύθερα πρόσωπα σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ ἔχει ξεχάσει τὰ ἱστορικά της ἐρείσματα. Θὰ τοὺς ὁδηγήσει ἄραγε στὴν τελικὴ ἐπανεύρεση καὶ κατάκτηση τοῦ δικοῦ τους τόπου ἡ πεισματική τους θέληση νὰ μὴν ὑποκύψουν στὴν ἀπειλὴ τῆς ἀνυπαρξίας;