Με το ξέσπασμα του Κριμαϊκού (Ανατολικού) Πολέμου, στην Ελλάδα ως εθνική ιδέα είχε αναδυθεί κίνημα για την προσάρτηση της Θεσσαλίας, της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Οι μυστικές οργανώσεις που προετοίμαζαν την αντιοθωμανική εξέγερση καθοδηγούνταν από μια ομάδα Φαναριωτών διανοουμένων που ενώνονταν με συγγενικούς και εταιρικούς δεσμούς, καθώς και με κοινές ιδέες για το μέλλον των Βαλκανίων. Μαζί τους τάσσονταν οι ανώτατοι στρατηγοί του ελληνικού στρατού και η βασιλική αυλή. Τα σχέδιά τους βασίζονταν στην πολιτική υποστήριξη της Ρωσίας, η οποία από την πλευρά της ενδιαφερόταν για κοινή στρατιωτική δράση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1854, ταυτόχρονα σε διάφορες τουρκικές επαρχίες, ξέσπασε εξέγερση με την ανεπίσημη υποστήριξη των ελληνικών αρχών, οι οποίες οργάνωσαν την προμήθεια όπλων, εφοδίων, χρημάτων και εθελοντών. Έτσι, η Ελλάδα ήταν de facto ο μόνος σύμμαχος της Ρωσίας μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών κρατών.
Η παρούσα έκδοση δίνει μια επισκόπηση της ρωσο-ελληνικής στρατιωτικής συνεργασίας, η οποία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και δείχνει την εμφάνιση της Ελληνικής Λεγεώνας ως φυσική συνέχεια των παραδόσεων προηγουμένων πολέμων και δεκαετιών.