Εκατόν τριάντα δύο ποιήματα, κατά κανόνα δίστιχα ή ολιγόστιχα, ως αυτοτελή θραύσματα ενός συνθετικού έργου με θέμα τον λόγο, τη γραφή, την ποίηση, τις λέξεις. Η προσπάθεια να μιλήσει κανείς με λέξεις για τις λέξεις, άλλοτε συναντά εκφραστικά εμπόδια και άλλοτε αναδεικνύει κρυμμένες ή άγνωστες διαστάσεις και δυνατότητές τους, που σχετίζονται άμεσα με το ανθρώπινο εσωτερικό τοπίο αλλά και με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Το θαύμα της γραφής είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις, αφού το θαύμα είναι οι ίδιες οι λέξεις. Η τέταρτη ποιητική συλλογή του Διονύση Στεργιούλα.
Γράφει ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου // *
Διονύσης Στεργιούλας «Ακραία λεκτικά φαινόμενα», εκδ. «Νησίδες»
1.Τίποτα αυτονόητο:
Όλοι γνωρίζουμε πως η ποίηση τεντώνει τη χορδή του τόξου της μέχρι το έσχατο όριό της, αν υποθέσουμε πως αυτό το όριο είναι –τελικά- υπαρκτό και δεν αποτελεί άλλο ένα προϊόν της δημιουργικής μας φαντασίας. Παίζουμε διαρκώς με τις λέξεις, όμως σ’ αυτό το αλλόκοτο ποιητικό σύμπαν που βρισκόμαστε, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. >>>
