Η μελέτη αναλύει τη νομική φύση της αρχής, την ιστορική εξέλιξη και τη θεσμική της κατοχύρωση στο ελληνικό και διεθνές δίκαιο, καθώς και τη σχέση της με θεμελιώδεις δικονομικές εγγυήσεις, όπως η εύλογη διάρκεια της δίκης και η αποτελεσματική δικαστική προστασία, με εκτενείς αναφορές στη νομολογία. Με αφετηρία την εμφάνιση της αρχής στην πολιτική δικονομία, εξετάζεται η λειτουργία της τόσο ως εργαλείου διαχείρισης της διαδικασίας προς όφελος των παραγόντων της δίκης, όσο και ως μέσου περιορισμού των δικονομικών δικαιωμάτων των διαδίκων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη μεταχείριση της αρχής από τον δικαστή των διοικητικών διαφορών, με πραγμάτευση κρίσιμων θεσμών, όπως η διακράτηση του αναρμοδίως ασκηθέντος ενδίκου βοηθήματος και η σύνθετη δίκη, μέσω της οποίας προσφέρονται απαντήσεις στο ερώτημα της υπερνομοθετικής κατοχύρωσης της αρχής. Παράλληλα, παρουσιάζονται ενδιαφέρουσες δικονομικές εξελίξεις και τρέχουσες τάσεις της νομολογίας του ΣτΕ και των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, με άξονα την εξοικονόμηση διαδικαστικών σταδίων και την επιτάχυνση της εκδίκασης της υπόθεσης.

Απευθυνόμενο σε νομικούς, ερευνητές, δικαστές και δικηγόρους, το έργο προσφέρει ένα δομημένο και κριτικό πλαίσιο για την προσέγγιση και εφαρμογή της θεμελιώδους αρχής της οικονομίας, η οποία διαπερνά το σύνολο των δικονομικών θεσμών της διοικητικής δίκης και απασχολεί ολοένα και περισσότερο τις δικανικές κρίσεις.