Η «Αντιόπη» ξετυλίγει μια ιστορία που διαδραματίζεται στην αρχαία πόλη της Θήβας, η οποία ιδρύθηκε από τον Κάδμο, έναν πρίγκιπα από τη Φοινίκη. Η πόλη, γνωστή για τα επτάπυλα τείχη της και την πλούσια μυθολογική ιστορία της, επισκιάζεται από την κατάρα των θεών στον Κάδμο –εξ αιτίας του καυχήματός του ότι ο γάμος του με την Αρμονία, την κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, ήταν πιο πλούσιος από τα συμπόσια των θεών. Αυτή η ύβρις επέφερε τη θεϊκή τιμωρία στον οίκο του Κάδμου και στον θρόνο της Θήβας, συνυφαίνοντας τη μοίρα των απογόνων του με τη δυστυχία.
Στην ευρύτερη περιοχή της Βοιωτίας, γεννήθηκε και μεγάλωσε η Αντιόπη, κόρη του Νυκτέα, ενός Βοιωτού ήρωα. Ο Νυκτέας και ο αδελφός του, Λύκος, αφού καταφεύγουν στη Θήβα λόγω κατηγοριών για φόνο, αναρριχώνται στην κοινωνική ιεραρχία. Ο Νυκτέας εντάσσεται στη βασιλική φρουρά, ενώ ο Λύκος αργότερα ορίζεται αντιβασιλέας της Θήβας, μετά τον θάνατο του βασιλιά Πενθέα. Οι κακοτυχίες της Αντιόπης αρχίζουν όταν μένει έγγυος από τον Δία, αναγκάζοντάς την να φύγει από τη Θήβα, ντροπιασμένη. Στην κοντινή πόλη της Σικυώνας, όπου καταφεύγει, παντρεύεται τον βασιλιά Εποπέα. Ο Λύκος, ποθώντας την εξουσία και βλέποντας την Αντιόπη ως πιθανή απειλή, επιτίθεται στη Σικυώνα, την κυριεύει, και αιχμαλωτίζει την Αντιόπη, σηματοδοτώντας τις απαρχές του προσωπικού της δράματος.
Τα βάσανα της Αντιόπης μεγαλώνουν, καθώς γεννά δίδυμους γιους, τον Αμφίωνα και τον Ζήθο, στον δρόμο της επιστροφής στη Θήβα, στο όρος του Κιθαιρώνα –τους οποίους εγκαταλείπει ο Λύκος στην ερημιά του βουνού, για να πεθάνουν αβοήθητοι. Μεγαλωμένα από έναν βοσκό της περιοχής που τα ανακάλυψε και τα διέσωσε, τα δίδυμα μεγαλώνουν αγνοώντας την ευγενή καταγωγή τους. Εν τω μεταξύ, η Αντιόπη υπομένει αδυσώπητα μαρτύρια από τη σύζυγο του Λύκου, τη Δίρκη. Παρ' όλα αυτά, το πνεύμα της παραμένει αλώβητο, ακόμη και μέσα στα χρόνια αυτά της αιχμαλωσίας της.
Καθώς τα γεγονότα της τραγωδίας αυτής αρχίζουν να ξετυλίγονται, η Αντιόπη δραπετεύει από τη σκληρή αιχμαλωσία της στη Θήβα, καθοδηγούμενη από το αόρατο, θεϊκό χέρι του Διόνυσου. Επιστρέφει στο όρος του Κιθαιρώνα, όπου είχε γεννήσει τους γιους της, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανακαλύψει αν είναι ζωντανοί και πού βρίσκονται. Μετά τη συνάντηση με τη μητέρα τους, οι γιοι της Αντιόπης ανακαλύπτουν τη ευγενή καταγωγή τους, και στη συνέχεια σχεδιάζουν να ανατρέψουν τον βασιλιά Λύκο και τη σύζυγό του, Δίρκη, που αδίκησαν τη μητέρα τους. Καθώς τα δίδυμα αδέρφια και η Αντιόπη αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, οι θεματικές της δικαιοσύνης, της εκδίκησης και της ταυτότητας διαποτίζουν τη δραματική αφήγηση, οδηγώντας τελικά στην κορύφωση.
Η τραγωδία συνδυάζει τους μύθους της Θήβας με την προσωπική ιστορία της Αντιόπης, με στόχο να αποτυπώσει την ουσία του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, διερευνώντας την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπινου πόνου και των ακατανόητων θεϊκών παρέμβάσεων. Το έργο εξερευνά θεματικές όπως η δικαιοσύνη, η εκδίκηση, η ταυτότητα και η μεταμορφωτική δύναμη της τέχνης, προσκαλώντας τον αναγνώστη να αναλογιστεί τον ανθρώπινο πόνο και την αναζήτηση των πρωταγωνιστών για λύτρωση.
Οι περισσότεροι στίχοι που έχουν βρεθεί στα θραύσματα της «Αντιόπης» του Ευριπίδη έχουν χρησιμοποιηθεί, σε θέσεις κοντά σε αυτές που προτείνονται σε διάφορες ακαδημαϊκές, επιστημονικές εργασίες σχετικά με πιθανές ανακατασκευές της δραματουργίας του πρωτοτύπου. Οι συγκεκριμένοι στίχοι έχουν ενσωματωθεί απρόσκοπτα σε αυτό το έργο, ώστε να ενισχύσουν την αυθεντικότητά του. Ωστόσο, έπρεπε να ληφθεί μια σημαντική δραματουργική και ποιητική ελευθερία, δεδομένου του μικρού αριθμού των διασωθέντων στίχων.
