Μετά από την περίοδο ακμής του, που διήρκεσε λίγο περισσότερο από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, το ελληνικό θέατρο σκιών εισέρχεται σε περίοδο σταδιακής παρακμής με την απώλεια του παραδοσιακού του κοινού και μετατρέπεται σε κατ' εξοχήν παιδικό θέαμα. Από τα τέλη όμως του αιώνα εμπλουτίζει και πάλι το ρεπερτόριό του, γίνεται αποδεκτό από διάφορες μορφές τέχνης, εισάγεται στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες και κατορθώνει να επαναπροσελκύσει μέρος του ενήλικου κοινού. Σταδιακά κερδίζει έδαφος ως όχημα πολιτισμού, εκπαίδευσης, πολιτισμικής αυτοαναγνώρισης, τουριστικής προβολής. Σ' αυτό συμβάλλουν σημαντικά η ευαισθητοποίηση της πολιτείας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών φορέων, και πολλών ιδιωτών. Με τα νέα δεδομένα, το θέατρο σκιών αποκτά μια θέση στο μουσειακό χώρο (Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης), ενώ παράλληλα δημιουργούνται δημοτικά και ιδιωτικά μουσεία, αρχεία και συλλογές μονογραφικού κυρίως χαρακτήρα (για έναν καραγκιοζοπαίχτη ή οικογένεια καραγκιοζοπαιχτών), και διοργανώνονται ημερίδες, διαλέξεις και φεστιβάλ, που αποσκοπούν στην προβολή και την αποδοχή του από το κοινό. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
